Annekdotes van reizigers
Rik:
In de hamam is het heet. Ik zit op de vloer rond te kijken hoe vaders zoons de rug inzepen en vrienden elkaar helpen met koude emmers water. De gespierde hamam masseur komt op me af en gebaard dat ik moet gaan liggen. Nadat mijn medereiziger Rob me sterkte toewenst, word ik onder handen genomen. Terwijl mijn armen worden uitgerekt, spieren leniger gemaakt en aparte houdingen worden aangenomen die lijken op het Turks olie worstelen, kijken de andere hamam bezoekers toe hoe ik kreten uitsla van ontspanning en hoe ik moet lachen om de glimlach van de jolige masseur. Na de ogen weer open te hebben gedaan zit ik verdwaasd tegen de koele muur rond te kijken en voel het bloed goed stromen door mijn lichaam. Nu is het de beurt aan Rob...
Rob:
Het begint wat af te koelen. Met mijn witte tulband en djellaba loop ik op mijn blote voeten door het zand met in mijn rechterhand het touw waarmee ik mijn kameel genaamd Saharui meevoer. De eerste dag was het nog even wennen, maar ik heb het gevoel dat mijn kameel me vertrouwd en ik hem. Hoe groot hij ook is, hij is trouw en sjouwt mijn backpack op zijn rug. Ik loop over een duinrand terwijl de zon wat lager staat. Het is een absurd prachtige wereld. Zandduin na zandduin, geen auto, geen weg, niets te bekennen van mensen. Het zand is goudkleurig en er zijn geen sporen te bekennen. Loop ik hier midden in een mysterieuze wereld van zand! Ongelooflijk!
Wendy:
Ik sta met in mijn linkerhand een bos munt en in mijn rechterhand een andere bos munt. De verkoper kijkt me geamuseerd en afwachtend aan, wachtend op mijn beslissing welke het gaat worden. Links ruikt sterker dan rechts, maar rechts is geuriger dan links. Wat zouden de medereizigers lekker vinden? Op mijn lijstje wat ik heb meegekregen moet de munt bij elkaar zo'n 10 dirham kosten. 6 dagen sterke muntthee hebben we denk ik wel nodig in de woestijn. Ik geef de man het rechter muntbosje terug en ik vraag hem in een paar Arabische woorden wat het moet kosten. Zo waar is het 10 dirham en hoef ik mijn onderhandelingstechniek niet toe te passen. De bossen munt gaan in de tas en op naar de dadelstand...
Cristina:
Ik zit boven op het dakterras van de homestay. Ik zit samen met mijn 3 andere medereizigers en 3 lokale mensen uit de buurt op kussens. Boven mij kan ik de sterren niet tellen. We delen een waterpijp en ik proef de appelsmaak en ik voel de rook in mijn gezicht. Ik luister naar de nomadenverhalen van Ali en ik kom langzaam in een diepe ontspanning.
Rob:
Ik loop met een geitenhoeder met zijn 40 geiten vanuit de oase naar een opgedroogde lava vallei. De man spreekt alleen Arabisch en met gebaren en mijn paar woorden Arabisch kunnen we het best vinden. Verbazingwekkend hoeveel humor je kan hebben met zo weinig woorden. Op een gegeven moment kijkt de man naar de hemel en maant me te gaan zitten. De thee wordt opgezet en ik begrijp dat we gaan lunchen. Een paar minuten later zit ik vol verbazing te kijken terwijl ik de thee hoor pruttellen, hoe de geitenhoeder midden in de vallei aan het bidden is natuurlijk richting Mekka.
Wendy:
Ik word wakker en het eerste wat ik zie als ik mijn ogen opendoe is de sterrenhemel. Het is stil, iedereen slaapt en het is nog midden in de nacht. Als ik opsta zie ik de maan boven de duinrand uit schijnen, die even fel lijkt als de zon. Als ik achter de duinrand naar de wc ben geweest loop ik nog even langs mijn kameel, om geleund tegen zijn buik te zitten en rond te kijken. We zijn midden in de woestijn en ver weg van alle beschaving, geen telefoon, geen agenda, mijn horloge zit al 3 dagen in de tas en het is leven met de natuur.
Cristina:
We eten salade, groentes en cous cous. Na de pauze helpen we met de kamelen en de spullen. Het is weer warm, ik begin te zweten en plotseling valt iets ijskouds op mijn rug. Ik draai me om en zie Rashid met een volle glimlach, die een emmer met water voor zich houdt; klaar om te gooien. Ik begin te rennen, maar het wordt al snel duidelijk dat Rashid sneller is dan ik en ik uiteindelijk helemaal nat van het water ben, maar met een verfrist en een goed gevoel.
Rik:
We zitten te lunchen onder het tentdoek in de woestijn en plotseling horen we een aantal doffe spetters op het doek, wat op regen lijkt. Ali springt verheugd op, nog kauwend op de cous-cous, loopt onder het doek vandaan en kijkt omhoog. Het eerste wat ik zei was, oh nee dat meen je niet, het gaat regen! Op hetzelfde moment zegt Ali zoiets als, ohw ja wat fantastisch het regent! Iedereen kijkt elkaar verbaasd aan en ik barst in lachen uit als ik me besef hoe weinig het natuurlijk in de woestijn regent en hoe belangrijk het is voor de gewassen van de nomaden. Terwijl ik als Nederlander regen direct als negatief ervaar is Ali blij en ik ook, nadat we beiden beseften, hoe verschillend je kijk op dingen is, afhankelijk van waar je vandaan komt.
| 
_1605093382.png)
_1605093396.png)
_1605093406.png)
_1605093415.png)
